Zobacz także: Najbardziej poruszające filmy na faktach w historii kina. 183 metry strachu (2016) – film o rekinach z Blake Lively „183 metry strachu” to film o rekinach, który nawiązuje do kultowych produkcji, robiąc jednak użytek z nowoczesnych technologii. Piękne zdjęcia podkreślają malowniczość terenu, w którym rozgrywa 44-letnia zakonnica ze stanu Kerala twierdzi, że biskup Franco Mulakkal zgwałcił ją w sumie 13 razy. Do ataków miało dochodzić między 2014 a 2016 rokiem. Zawsze wtedy, gdy 54-letni FILMY RELIGIJNE DLA CIEBIE udostępnia z Anja39. 13,4 tys. 8 lut 2015. CUDA EUCHARYSTYCZNE. JEZUS JEST NAPRAWDE OBECNY W KAZDEJ MSZY SWIETEJ Więcej. Ja Jestem - trailer (PL) " Ja Jestem" to film, który rzuca na kolana. Przed Najświętszym Sakramentem. To film przez, który mówi sam Jezus Chrystus. Warto obejrzeć również filmy katastroficzne o takich tytułach jak „Niemożliwe”,”Tunel”, „Czas próby”, „Everest” i „Sully”. Niektóre z nich są oparte na faktach, co dodatkowo wzmacnia odbiór filmu i buduje dramaturgię. Zazwyczaj do takich dzieł skomponowana jest przejmująca muzyka, która oddziałuje na emocje widza. Polecane horrory: Horrory o zakonnicach. Horrory o zakonnicach jeszcze do niedawna stanowiły rzadkość. Wszystko zmieniło się za sprawą drugiej części "Obecności", a następnie spin-offu o demonicznej zakonnicy imieniem Valak. Demon w habicie, dość niespodziewanie, wywołał u widzów tak duże przerażenie, że niektórzy podczas Film powstał w oparciu o historię pewnej nocy, którą Percy Shelley i Mary Shelley spędzili u lorda Byrona. Legenda głosi, że tej nocy w głowie pisarki zrodził się pomysł na Frankensteina. A wszystko dzięki serii paranormalnych i wyjątkowo dziwacznych przygód. (Ken Russell) rIWC. Kino religijne narodziło się wraz z uruchomieniem kinematografu. Już Louis Lumiere w 1897 roku nakręcił bowiem La Passion (Życie i mękę Chrystusa). Gatunek ten w niemej epoce filmu zyskał swojego wielkiego mistrza, którym był Cecil B. DeMille. Po wojnie do twórcy dołączyli kolejni reżyserzy, jak np. Franco Zefirelli czy Roger Young. Filmy religijne to obrazy, które w europejskim kręgu kulturowym opierają się na przekazach i wartościach chrześcijańskich. W obrębie kina tego nurtu można wyróżnić kilka odmian. Pierwszą z nich jest film biblijny, czyli opowiadający historie z Biblii – Starego i Nowego Testamentu. Mamy tu do czynienia ze swoistą ekranizacją starożytnych tekstów, bez szczególnych zabiegów formalnych. Filmy religijne tego rodzaju tworzyli np. DeMille, Pier Paolo Pasolini czy Martin Scorsese. Drugą odmianę kina religijnego stanowią utwory skupione na problematyce teologicznej i filozoficznej. Można tu zaliczyć niektóre filmy Luisa Bunuela czy Ingmara Bergmana. Są to dzieła rozważające tajemnicę ludzkiego bytu w kontekście metafizycznym. Inne z kolei to filmy “moralizatorskie”, koncentrujące się na etycznej stronie religii i realizowaniu jej zasad w codziennym życiu. Takie cechy można odnaleźć w kinie Krzysztofa Kieślowskiego lub Roberta Bressona. Filmy religijne w kolejnej odmianie to kino hagiograficzne, opowiadające o życiu świętych. Szczególną popularnością cieszy się w tym względzie postać świętego Franciszka, jednak niejednokrotnie przedstawia się też postaci niekoniecznie kanonizowane, ale w jakiś sposób ważne dla chrześcijan. Z tym rodzajem utworów łączą się dzieła opowiadające historie popularnych miejsc kultu, jak Fatima czy Lourdes. Do kina religijnego można też zaliczyć filmy obrazujące uobecnienie w egzystencji człowieka żywego przeżycia metafizycznego, takie jak np. Okoliczność (1974) E. Olmiego czy Uczta Babette (1987) G. Axela. Najlepsze filmy religijne 1. Dziesięcioro przykazań (The Ten Commandments, 1923) – Cecil B. DeMille Dziesięcioro przykazań Cecila B. DeMille’a – drugi film Dziesięcioro przykazań z 1923 roku to pierwszy widowiskowy film religijny. Jego reżyserem był Cecil B. DeMille, który stał się prawdziwym specjalistą od kina biblijnego. Film stanowi pierwsze ogniwo większego cyklu. Fabuła przebiega dwutorowo: w czasach Mojżesza oraz w epoce współczesnej. Dziesięcioro przykazań ukazuje egipską niewolę ludu Izraela, ucieczkę Żydów przez Morze Czerwone i wędrówkę przez pustynię w poszukiwaniu Ziemi Obiecanej. W postać Mojżesza wcielił się Theodore Roberts. W 1956 roku DeMille zrealizował również remake swojego filmu. 2. Król Królów (The King of Kings, 1927) – Cecil B. DeMille Król Królów to druga część cyklu niemych religijnych filmów DeMille’a. Film przedstawia ostatni etap publicznej działalności Jezusa, mękę i zmartwychwstanie. Rolę Chrystusa zagrał H. B. Warner. Król Królów zasłynął jako pierwszy film, w którym na ekranie pokazano w zbliżeniach twarz Mesjasza. Marię, matkę Jezusa, zagrała Dorothy Cumming. 3. Męczeństwo Joanny d’Arc (La passion de Jeanne d’Arc, 1928) – Carl Theodor Dreyer Męczeństwo Joanny d’Arc to nieme arcydzieło Carla Theodora Dreyera. Film pokazuje śmierć słynnej Francuzki, która 30 maja 1431 roku została osądzona przez Kościół i spalona na stosie. Główną rolę zagrała Renee Falconetti. Dzieło zostało pomyślane na wzór greckiej tragedii, mamy tu bowiem do czynienia z jednością miejsca, czasu i akcji, a także z tragicznym wyborem pomiędzy wiarą a pragnieniem ocalenia życia. Film jest wypowiedzią uniwersalną, Dreyer zadbał o wymazanie kolorytu epoki. Dzięki temu dzieło stanowi aktualną w każdym czasie opowieść o zwycięstwie wolności i godności, które mają wyższą cenę niż doczesne życie. 4. Golgota (1935) – Julien Duvivier Golgota to francuski wybitny film religijny, który powstał przed II wojną światową. Julien Duvivier przedstawił tu historię męki Chrystusa. Rolę Jezusa zagrał Robert Le Vigan, natomiast w Piłata wcielił się sam Jean Gabin, jeden z najdoskonalszych francuskich aktorów. Był to pierwszy film dźwiękowy, w którym przedstawiono postać Chrystusa. Jest on pokazywany głównie z dystansu, ale pojawiają się również bezpośrednie ujęcia i zbliżenia. Muzykę do filmu skomponował Jacques Ibert. 5. Pieśń o Bernadetcie (The Song of Bernadette, 1943) – Henry King Pieśń o Bernadetcie to słynny film Henry’ego Kinga ukazujący życie świętej Bernadetty Soubirous. W wieku czternastu lat dziewczynka doznała objawień Matki Bożej, a w miejscu widzeń – w Lourdes – wykopano źródło o cudownych właściwościach leczniczych. Film zdobył Złoty Glob i cztery Oscary, a jedną ze statuetek Nagrody Akademii wręczono odtwórczyni głównej roli, Jennifer Jones. W roli Maryi wystąpiła Linda Darnell. 6. Monsieur Vincent (1947) – Maurice Cloche Monsieur Vincent to francuski film religijny przedstawiający biografię świętego Wincentego a Paulo, opiekuna ubogich i założyciela kilku zgromadzeń zakonnych. Wincenty a Paulo na przełomie XVI i XVII wieku w Europie ogarniętej epidemią dżumy walczy o uznanie godności każdego człowieka. W głównego bohatera wcielił się Pierre Fresnay, odznaczony Pucharem Volpi na MFF w Wenecji. Obraz zdobył honorowego Oscara. 7. Samson i Dalila (Samson and Delilah, 1949) – Cecil B. DeMille Samson i Dalila to kolejny biblijny film Cecila B. DeMille’a. Nagrodzone dwoma Oscarami dzieło przedstawia historię wielkiego izraelskiego siłacza, którego gubi miłość do pięknej Filistynki. Przebiegła kobieta za wszelką cenę chce poznać źródło mocy męża. Niecodzienne odkrycie postanawia wykorzystać do własnych celów. W postać Samsona wcielił się Victor Mature, zaś Dalilę zagrała Hedy Lamarr. 8. Franciszek, kuglarz Boży (Francesco, giullare di Deo, 1950) – Roberto Rossellini Franciszek, kuglarz Boży to film religijny Roberto Rosselliniego zrealizowany na podstawie średniowiecznego zbioru opowiadań Kwiatki świętego Franciszka. Giovanni Bernardone, zakonnik żyjący w XIII wieku, zaczyna walczyć o moralną i religijną odnowę swoich czasów. W rolach głównych wystąpili członkowie zakonu Franciszkanów. Współtwórcą scenariusza filmu był Federico Fellini. 9. Ben Hur (1959) – William Wyler Ben Hur to amerykańska superprodukcja nagrodzona aż jedenastoma Oscarami. Film Williama Wylera opowiada o dziejach izraelskiego księcia, Judy Ben-Hura (Charlton Heston), który zostaje fałszywie posądzony o zamach na życie rzymskiego namiestnika i ukarany wygnaniem z Judei. Na pustyni mężczyzna spotyka Jezusa i pod wpływem jego nauk całkowicie odmienia swoje życie. Rzymskiego przyjaciela, a następnie wroga bohatera, Messalę zagrał Stephen Boyd, natomiast w piękną siostrę Ben-Hura, Esterę, wcieliła się Haya Harareet. 10. Szata (The Robe, 1953) – Henry Koster Szata powstała na podstawie powieści Lloyda C. Douglasa. Film przedstawia historię rzymskiego trybuna, Marcellusa Gallio (Richard Burton), który sprawuje zwierzchnictwo nad żołnierzami dokonującymi ukrzyżowania Jezusa. Po tych wydarzeniach szata Chrystusa, o którą żołdacy grają w kości, staje się własnością Marcellusa. Początkowo mężczyzna nie przywiązuje wagi do swojej zdobyczy, z czasem zaczyna się jednak coraz bardziej interesować jej mocą, a także człowiekiem, do którego należała. Film wyróżniono dwoma Oscarami i Złotym Globem. 11. Barabasz (Barabba, 1962) – Richard Fleischer Barabasz to włosko-amerykańska superproducja opowiadająca o losach żydowskiego złoczyńcy, który został uwolniony przez Piłata zamiast Jezusa. W dalszym życiu złoczyńcy nieustannie powraca zagadka tajemniczego Jezusa z Nazaretu, niezasłużenie ukrzyżowanego podczas święta Paschy. Odtwórcą tytułowej roli był Anthony filmie zagrała również włoska gwiazda, Silvana Mangano. 12. Opowieść wszech czasów (The Gratest Story Ever Told, 1965) – George Stevens Opowieść wszech czasów to historia życia Jezusa Chrystusa zupełnie odmienna pod względem formalnym od wielkich superprodukcji. Reżyser postawił bowiem na wierność ewangelicznemu przekazowi i artystyczne środki wyrazu. Wybitną kreację Chrystusa stworzył w filmie Max von Sydow. Rolę Jana Chrzciciela zagrał Charlton Heston, Piotra Gary Raymond, natomiast w postać Marii wcieliła się Janet Margolin. Film nominowano do Oscara w pięciu kategoriach. 13. Ewangelia według świętego Mateusza (Il vangelo secondo Matteo, 1964) – Pier Paolo Pasolini Ewangelia według świętego Mateusza to artystyczne dzieło Pasoliniego, w którym pojawiają się liczne nawiązania do europejskiego malarstwa oraz motywy muzyki klasycznej. Włoski reżyser ukazuje życie Jezusa od narodzin aż do męki i zmartwychwstania. Istotne w filmie jest jednak przesunięcie punktu ciężkości z religijnej wymowy filmu na jego aspekt społeczno-ideologiczny. Chrystus Pasoliniego to bowiem pierwszy w dziejach rewolucjonista, który oddaje życie za uciśniony lud. Główną rolę zagrał Hiszpan – Enrique Irazoqui. 14. Andriej Rublow (Andrey Rublyov, 1966) – Andriej Tarkowski Andriej Rublow to głośny film Andrieja Tarkowskiego. Obraz przedstawia dzieje prawosławnego świętego żyjącego w czasach średniowiecza. Rublow był mnichem i pisarzem ikon, żyjącym na terenie Rusi. Pomimo że doświadczył wojen i widział ludzkie okrucieństwo nie stracił wiary, ale umacniał ją w bliźnich. W postać Rublowa wcielił się Anatoli Solonitsyn. Film długo miał problemy z radziecką cenzurą, a jego ostateczna wersja została mocno zmodyfikowana. 15. Jezus z Nazaretu (Jesus of Nazareth, 1977) – Franco Zefirelli Jezus z Nazaretu Franco Zefirellego to jeden z najdoskonalszych portretów Chrystusa w dziejach filmu. Czteroodcinkowy miniserial wiernie pokazuje ewangeliczne dzieje Mesjasza od momentu narodzin aż do zmartwychwstania. Postać Jezusa niezwykle sugestywnie zagrał Robert Powell. Świetne kreacje stworzyli również Olivia Hussey jako Maria, Anne Brancroft jako Maria Magdalena, Christopher Plummer jako Herod czy James Mason jako Józef z Arymatei. 16. Jezus Christ Superstar (1973) – Norman Jewison Jezus Christ Superstar to ekranizacja słynnej rock-opery. Musical wykorzystuje motyw teatru w filmie: oto grupa młodych aktorów udaje się na pustynię, by przygotować inscenizację sztuki o życiu Chrystusa. Każdy z odgrywanych bohaterów musi zmierzyć się z własnymi dylematami moralnymi: Judasz z wiarą w boskość Jezusa, Maria Magdalena z miłością do niego, a sam Chrystus z lękiem przed śmiercią. Rolę Jezusa zagrał Ted Neeley, Judasza Carl Anderson, zaś Marii Magdaleny Yvonne Elliman. Film zdobył sześć dominacji do Złotych Globów oraz do Oscara. Bohaterowie opowieści zostali wystylizowani na pokolenie hippisów. 17. Brat słońce, siostra księżyc (Fratello sole, sorella luna, 1972) – Franco Zefirelli Brat słońce, siostra księżyc to film Zefirellego o życiu świętego Franciszka z Asyżu. Francesco Bernardone, młodzieniec z dobrego i zamożnego domu, zaczyna poszukiwać sensu istnienia. Dochodzi do wniosku, że musi porzucić zbytki tego świata i zbudować nowe życie na ubóstwie i maksymalnym zjednoczeniu z naturą. Jako święty Franciszek wystąpił Graham Faulkner. Film był nominowany do Oscara oraz nagrody BAFTA. Zdobył również statuetkę Donatello. 18. Z dalekiego kraju (1981) – Krzysztof Zanussi Z dalekiego kraju to nagrodzony na MFF w Wenecji film Krzysztofa Zanussiego o życiu Karola Wojtyły, późniejszego papieża Jana Pawła II. Obraz stanowi jednocześnie panoramę przemian społeczno-politycznych w Polsce po II wojnie światowej. W Karola Wojtyłę wcielił się Cezary Morawski. Zdjęcia do filmu wykonał Sławomir Idziak, a muzykę skomponował Wojciech Kilar. 19. Misja (The Mission, 1986) – Roland Joffe Misja to słynny film Rolanda Joffe z piękną muzyką Ennio Morricone. Akcja filmu rozgrywa się w XVIII wieku w dżungli Ameryki Południowej, na terenie hiszpańskiej kolonii, gdzie Jezuita (Jeremy Irons) i nawrócony handlarz niewolników (Robert De Niro) budują misję dla Indian Guarani. Kiedy władzę nad kolonią przejmują Portugalczycy, misja ma zostać zlikwidowana. Niespodziewanie Jezuici wraz z miejscową ludnością postanawiają walczyć o ocalenie misji. Film obsypano prestiżowymi nagrodami, takimi jak Złota Palma w Cannes, Oscar, dwa Złote Globy czy kilka nagród BAFTA. 20. Teresa (1986) – Alain Cavelier Teresa w reżyserii Caveliera to francuski film religijny przedstawiający biografię świętej Teresy z Lisieux, doktora Kościoła katolickiego. Dziewczyna w wieku piętnastu lat udaje się z pielgrzymką do Rzymu, gdzie prosi ojca świętego o możliwość wstąpienia do klasztoru Karmelitanek. W zakonie przebywają już dwie jej starsze siostry. Teresa uzyskuje zgodę na rozpoczęcie nowicjatu. Film nagrodzono sześcioma Cezarami. 21. Zabić księdza (To Kill a Priest, 1988) – Agnieszka Holland Zabić księdza to film Agnieszki Holland o patriotycznej działalności księdza Jerzego Popiełuszki i dokonanym na nim bestialskim morderstwie. Stefan (Ed Harris) jest oficerem śledczym SB, który śledzi niebezpiecznego z punktu widzenia władzy duchownego. Z czasem służbowe zadanie przeradza się w osobistą obsesję funkcjonariusza, który zaczyna odczuwać autentyczną nienawiść do księdza i nie waha się przed niczym, żeby osiągnąć swój cel. W roli Popiełuszki wystąpił Christopher Lambert. 22. Życie za życie (1991) – Krzysztof Zanussi Życie za życie to film Krzysztofa Zanussiego opowiadający o działalności i męczeńskiej śmierci ojca Maksymiliana Kolbe, który zmarł w niemieckim obozie zagłady w Oświęcimiu w 1941 roku. Historię świętego poznajemy przez pryzmat losów innego bohatera, Jana Tytza, więźnia, którego ucieczka ściągnęła na innych towarzyszy straszliwą karę: 10 mężczyzn zostało skazanych na śmierć głodową. Ojciec Kolbe dobrowolnie zastąpił jednego ze wskazanych przez Niemców ludzi i oddał za niego życie. W roli świętego wystąpił Edward Żentara. 23. Faustyna (1994) – Jerzy Łukaszewicz Faustyna to film przedstawiający losy słynnej krakowskiej świętej, mistyczki, która w latach 30. XX wieku doświadczyła objawień Jezusa Chrystusa. Na podstawie wizji Faustyny Kowalskiej powstał obraz z podpisem „Jezu, ufam Tobie”, a w miejscu cudownych wydarzeń, w krakowskich Łagiewnikach, wybudowano Sanktuarium Bożego Miłosierdzia. Świetną kreację polskiej mistyczki stworzyła w filmie Łukaszewicza Dorota Segda. Autorem pięknej muzyki do filmu był zaś Wojciech Kilar. 24. Józef (Joseph, 1995) – Roger Young Józef to film biblijny w reżyserii Rogera Younga, znanego autora kina religijnego. Obraz przedstawia historię Józefa, najmłodszego syna Jakuba (martin Landau), sprzedanego na targu niewolników przez własnych braci. Żydowski młodzieniec trafia do domu Potifara (Ben Kingsley). W roli Józefa wystąpił Paul Mercurio, w żonę faraona wcieliła się zaś Monica Bellucci. 25. Jezus (1999) – Roger Young Jezus to kolejny film religijny Rogera Younga. Prezentuje historię życia i śmierci Jezusa Chrystusa. Postać Mesjasza została ukazana w sposób niezwykle ludzki, choć nie zawsze całkowicie wierny Ewangelii. W roli Jezusa wystąpił Jeremy Sisto, ponadto w filmie wzięli udział Jacqueline Bisset, Debra Messing, David O’Hara czy Gary Oldman. Miniserial Younga nominowano do nagrody Emmy. 26. Prymas. Trzy lata z tysiąclecia (2000) – Teresa Kotlarczyk Prymas przedstawia losy kardynała Stefana Wyszyńskiego, prymasa Polski, który w w latach 1953 – 1956 był więziony przez komunistyczne władze ze względu na oficjalne potępienie przez duchownego poczynań socjalistycznego rządu. Pomimo usilnych prób złamania postawy prymasa, ten oparł się prowokacjom. W roli Wyszyńskiego wystąpił Andrzej Seweryn. Ponadto w filmie udział wzięli Zbigniew Zamachowski, Jerzy Trela czy Maja Ostaszewska. 27. Dar Bożego Miłosierdzia (2003) – Katarzyna Kotula Dar Bożego Miłosierdzia to film dokumentalny o siostrze Faustynie Kowalskiej, świętej Kościoła katolickiego. W roli narratorów wystąpili Dorota Segda i Artur Dziurman. Życie świętej zostało ukazane na tle ogólnych problemów wiary, przed jakimi stoi współczesny katolik. 28. Pasja (The Passion of the Chriest, 2004) – Mel Gibson Pasja Mela Gibsona to jeden z najgłośniejszych filmów religijnych w historii kina. Niezwykle sugestywna wizja ostatnich godzin życia Jezusa i jego męki powstała na podstawie widzeń błogosławionej Anny Katarzyny Emmerich. W roli Chrystusa wystąpił Jim Caviezel. Maryję zagrała Maia Morgenstern, Marię Magdalenę Monica Belucci, Judasza Luca Lionello, zaś Piotra Apostoła Francesco De Vto. Film operuje realistycznymi środkami wyrazu i wywiera silny wpływ na wrażliwość widza. Pasja zdobyła trzy nominacje do Oscara. 29. Lourdes (2009) – Jessica Hausner Lourdes Jessiki Hausner to głośny film prezentowany na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji. Dramat przedstawia uzdrowienie kobiety chorującej na stwardnienie rozsiane. Christine, choć niewierząca, bierze udział w pielgrzymce do Lourdes. Niespodziewanie w miejscu, gdzie święta Bernadetta doznała objawień, bohaterka odzyskuje władzę w nogach. Nie wiadomo jednak, czy wydarza się cud, czy też jest to jedynie chwilowa poprawa zdrowia. 30. Noe: wybrany przez Boga (Noah, 2014) – Darren Aronofsky Noe Darrena Aronofksky’ego to, jak wszystkie filmy tego reżysera, wielkie widowisko. Biblijna historia człowieka, który jako jedyny z ludzi zostaje wybrany przez Boga, by ocaleć z wielkiego potopu i dać początek nowemu życiu na ziemi, została przedstawiona w świeży i fascynujący sposób. Portret Noego, w którego wcielił się Russel Crowe, jest skomplikowany i nieoczywisty. A wybory, przed którymi staje, czynią go bohaterem tragicznym. Udostępnij “Najlepsze filmy religijne. Top 30 filmów, które warto obejrzeć” swoim znajomym. W środę w Warszawie o filmie dyskutowały siostry urszulanki. Dyskusję zorganizowała redakcja "Życia Warszawy". Film, określany jako antykatolicki, opowiada o prowadzonym przez siostry zakonne zakładzie dla dziewcząt, przypominającym poprawczak, z zakonnicami w roli oprawców. Dziewczyny, oddane do zakładu przez swoje rodziny, są bezprawnie więzione, upokarzane, nierzadko jest stosowana wobec nich przemoc fizyczna. Film opiera się na faktach. Ostatni z tego rodzaju zakładów zakonnych zamknięto w 1996 roku. Do dziś żyje około 30 tys. kobiet, które przeżyły koszmar więzienia i upokorzeń. Zdaniem s. Małgorzaty Krupeckiej ze Zgromadzenia Sióstr Urszulanek, "Siostry Magdalenki" to film nie tyle o przedstawionym tu zgromadzeniu magdalenek czy o Kościele w ogóle, ale o społeczeństwie irlandzkim. "Dziewczyny zostały oddane do zakładu siłą przez rodziny. To porażająca prawda tego filmu" - powiedziała s. Krupecka. Zło dociera wszędzie; twórca filmu nie wskazuje jednak swoim bohaterom, dokąd powinni się udać w poszukiwaniu dobra - oceniła urszulanka s. Anna Fidor. "W moim odczuciu sztuka powinna mieć działanie katechetyczne. Czy ten film tak działa? Wydaje mi się, że nie posuwa do przodu świadomości osobistej i społecznej widza" - oceniła s. Fidor. Uznała, że film epatuje wstrząsającymi scenami. Dla uczestniczącej w dyskusji posłanki Katarzyny Marii Piekarskiej (SLD), która jest szefową sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka, film jest wartościowy, gdyż ukazuje system niewolniczy, który funkcjonował "tak niedawno i tak blisko" - w Irlandii. "Zło trzeba piętnować" - uznała Piekarska. Dodała, że nie uważa tego filmu za "antykatolicki". Przedstawicielka Ośrodka Informacji Środowisk Kobiecych (OŚKA) Joanna Jezierska oceniła z kolei, że film nie piętnuje Kościoła, ale wszelkie instytucje - zarówno rodzinę, szkołę, jak i więzienie. "Film pokazuje jak opresywna i miażdżąca może być instytucja" - mówiła Jezierska. Zaznaczyła, że film dotyka wielu bolesnych problemów, molestowania seksualnego i niechcianych dzieci. Film nie spodobał się przedstawicielce biura prasowego Episkopatu Polski Luizie Zielonce, która określiła go jako brutalny. Trzy wyróżniające się elementy filmu to - jak mówiła Zielonka - siostry przedstawione jako kobiety-dewiantki, ksiądz mający "problemy", które są ostatnio "modne" (molestowanie seksualne - PAP), i nieustannie podsycana atmosfera grozy. Uczestnicząca w dyskusji nauczycielka religii (osoba świecka) oceniła, że film przedstawia przede wszystkim dramat człowieka - i to nie tylko dramat więzionych i upokarzanych dziewcząt, ale także dramat sióstr-oprawczyń, które są zapewne "wewnętrznie poranione". "To film pokazujący, że człowiek bez miłości nie ma normalnego życia" - uznała nauczycielka. Dodała, że czeka na film o szkole, prowadzonej przez siostry, które są wspaniałymi ludźmi. Film, któremu towarzyszy atmosfera skandalu, odniósł jeden z największych sukcesów komercyjnych ostatnich dziesięcioleci. Na polskie ekrany trafi w piątek. Ciało Chrystusa jest święte, ciało artysty przeklęte. Dziś zamyka się kina, w których znajduje się siedlisko śmiertelnych bakterii, kościoły zaś służą do uzdrawiania pochłoniętych wirusem Polaków. O tym, że kino było dla kościoła wrogiem przekonaliśmy się nie raz. Przed wami filmy zakazane przez wysłanników Boga! Z jednej strony żartować nie można, sytuacja zwyczajnie nas przerasta. Nie jesteśmy przygotowani na scenariusz apokaliptycznego filmu, którym jeszcze do niedawna zachwycaliśmy się zagryzając ekscytacje nachosami z podwójnym serem. Z drugiej strony czy odrobina poczucia humoru nie jest wszystkim potrzebna? Tym bardziej, kiedy docierają do nas przekazy o zamykaniu kin czy innych placówek kulturalnych, a organizowane są zbiorowe posiedzenia w kościołach. Tak było 12 marca w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie, gdzie kard. Kazimierz Nycz postanowił odprawić uroczystą Mszę Świętą koncelebrowaną z udziałem Episkopatu Polski, w czasie której jak zaznaczył dziękował Ojcu Świętemu za kanonizację św. Jana Pawła II i beatyfikację kardynała Stefana Wyszyńskiego. Zaprosił na to wydarzenie wiernych, w tym osoby starsze i dzieci. Widać są sprawy, które czekać nie mogą. Co ciekawe wspomniany święty, który pozostał człowiekiem nie do końca lubował się w tematach… powiedzmy odważnych. Jan Paweł II ma na swoim koncie chociażby potępienie filmu Siostry Magdalenki. Nagrodzony główną nagrodą na Festiwalu Filmowym w Wenecji obraz Petera Mullana opowiadał wstrząsającą historię przytułku prowadzonego przez tytułowe siostry w Irlandii w latach 60. Do ośrodka trafiały dziewczyny lekkich obyczajów czy te „trudne”, które miano poddawać resocjalizacji. Ale tym co wzburzyło wówczas mury Watykanu było przedstawienie przytułku jako obozu pracy, w którym kaci w postaci sióstr zakonnych stosowały sadystyczne kary fizyczne i psychiczne na swoich ofiarach. Papież z miejsca potępił ten film i zakazał jego wyświetlania. Nie pomogła nawet wypowiedź jednej z ofiar, która wyznała, że koszmarne wspomnienie z klasztoru było znacznie gorsze od tego, co widzimy na ekranie. "Joanna Matka od Aniołów", reż. Jerzy Kawalerowicz Regularne mycie rąk staje się naszą codziennością. Doczekaliśmy się takich czasów, że nie tylko kościół zmywa się z niebezpiecznego brudu, ale i jego wierni. W końcu lepiej nie wiedzieć, lepiej nie mówić nikomu. Warto wspomnieć należy przykłady z ostatnich lat, kiedy polski kościół potępiał z ambony filmy Wojciecha Smarzowskiego czy braci Sekielskich, którzy mieli czelność napluć i przede wszystkich zajrzeć przez dziurkę od klucza pod kołdrę duchownym. Jak to wyznał chociażby ks. Dariusz Kowalczyk, film Smarzowskiego prezentuje fałszywy obraz kościoła i nie należy go oglądać. Dodam tylko, że w tej samej wypowiedzi duchowny przyznał, ze filmu nie widział i nie zamierza tego robić… Podobne protesty wiążą się z głośną ekranizacją Matki Joanny od Aniołów na podstawie książki Jarosława Iwaszkiewcza. Wybitny film Jerzego Kawalerowicza po raz pierwszy został pokazany na Festiwalu Filmowym w Cannes w maju 1961 roku. Krytycy i widzowi wpadli w zachwyt nad dziełem opowiadającym o egzorcyzmach odprawianych na opętanych przez diabła zakonnicach. Mówiło się nawet, że to murowany kandydat do głównej nagrody (Złotej Palmy). Wtedy wkroczył Watykan i polscy hierarchowie, którzy zarzucali reżyserowi szerzenie głosów o kryzysie wiary. To było dla nich dzieło bluźniercze, antyreligijne. Presja na jury festiwalu była tak duża, że ostatecznie przyznano Kawalerowiczowi nagrodę specjalną. "Rzym", reż. Federico Fellini Przenosimy się na moment do Włoch. Federico Fellini, jeden z najważniejszych mistrzów kina dzięki zakazom kreował swoje największe wizje i sny. To go prowokowało do uruchomienia wyobraźni i zajrzenia jeszcze dalej. Urodził się on w czasie, kiedy wiara w faszyzm i kościół we Włoszech była normalnością. Była siłą. Ale nie dla małego FeFe, on miał swoje kino. Nie do końca podobało się to jego matce, dla której wiara w Boga była całym życiem, a kościół jednym miejscem, by godnie oddychać. Wpajała mu od małego, że poczucie szczęścia i radości to stan grzeszny, z którego należy się spowiadać. Poczucie szczęścia czy niewinny uśmiech na twarzy spowodowany przyjemną chwilą prowadzi do grzechu. Dlatego we wspomnieniach reżysera matka była kobietą bez uśmiechu, zalaną łzami. Jej jednym marzeniem było by Federico został księdzem. Nie udało się tego spełnić, ale kino Felliniego przesiąknięte było wiarą. Chociaż może nie tak jak życzyłaby sobie jego matka. Mistrz lubił prowokować kościół, tak było z jego arcydziełem Rzym, w którym prezentuje scenę mody kościelnej, przebierając duchownych w bogato zdobione, neonowe sutanny. Zbulwersowany Watykan oczywiście zakazał wyświetlania filmu. Zresztą, skoro jesteśmy w temacie wielkich mistrzów bawiących się krzyżem to należy przywołać również ojca surrealizmu Luis Buñuela – nowatora, skandalisty, ateisty, fetyszysty, który fascynował się perwersjami. Jego obrazy dla wielu były bluźniercze, przemycał on sceny, które szokowały, tak było chociażby w głośnym filmie Mroczny przedmiot pożądania, gdzie otrzymujemy scenę ukrzyżowania zakonnicy przez inne zakonnice. Ale tym co porządnie wkurzyło kościół to film Viridiana. Opowieść o młodej zakonnicy, która za namową swojego wujka ściąga na moment habit i zakłada suknie ślubną z welonem, by odegrać z nim scenę ślubu. Na następny dzień porzuca powołanie i oddaje się w ręce ludzi. Film został ostro potępiony przez Watykan, w tym papieża Jana XXIII, oliwy do ognia dolał też dziennik L’Osservatore Romano nazywając jego historię zakonnicy „obrazem bluźnierczym”. W rodzimej Hiszpanii wprowadzono zakaz wyświetlania, obowiązywał on przez 16 lat. Cenzura zamykała wszystkie potajemne pokazy, a sam reżyser musiał opuścić kraj. Nie zrobiło to na Buñuelu większego wrażenia. Parę lat wcześniej jego film Złoty wiek spotkał się z podobną falą krytyki ze strony kościoła. Wówczas producent filmu Charles de Noailles został wykluczony z elitarnego Jockey Clubu, a groziła mu nawet ekskomunika. Nazwany „bolszewickim esejem” przez dziennik Le Figaro film na swoją ponowną premierę czekał, aż do lat 80. chociaż oficjalnie jego wyświetlanie w Hiszpanii wciąż jest zakazane. "Diabły", reż. Ken Russell Do tej szerokiej listy należy też dodać W imię Małgorzaty Szumowskiej o homoseksualnych księdzu, nagrodzony w ostatnich latach Oscarem dla najlepszego filmu Spotlight dotykający tematu pedofilii w kościele, twórców Monty Pythona, którzy uważali, iż każda religia to abstrakcja, Kod Leonarda Da Vinci na podstawie bestsellera Dana Browna, który spowodował w pierwszych dwóch dekadach XXI wieku ogromny spadek zaufania do kościoła czy Diabły Kena Russella z 1971 roku. Ten ostatni tytuł to najbardziej potępiony film przez kościół, opowiadający o francuskim klasztorze, w którym siostry zostały opętane przez demona seksu. Oparty na faktach i zrugany doszczętnie przez Watykan obraz zawiera sceny seksualnych orgii, w których zakonnice masturbują się ukrzyżowanym pomnikiem Chrystusa oraz zwęgloną na stosie ludzką kością. "Diabły", reż. Ken Russell Nie możemy nie wspomnieć też filmu Martina Scorsese Ostatnie kuszenie Chrystusa, który nigdy nie trafił do polskich kin, a i w Stanach Zjednoczonych miał problem z dystrybucją. Universal Picture zgodziło się na wyświetlanie filmu pod warunkiem umieszczenia w napisach czołowych oświadczenia reżysera. Scorsese miał zaznaczać, że podstawą filmu jest powieść zmarłego w 1957 roku pisarza greckiego, Nikosa Kazantzakesa, a nie Ewangelia. Za zmianę tytułu na Ostatnie kuszenie Kazantzakesa filmowiec został wykluczony z greckiej cerkwi prawosławnej. I kiedy spoglądamy na to wszystko, ten zbiorowy pakt milczenia, który zakazuje sztuki, by uchronić się od ognia piekielnego to pozostaje nam zaśpiewać jakże aktualną poezję Kory: Paranoja jest goła… WIĘCEJ Istnieją na świecie filmy, po obejrzeniu których Tinto Brass zaczerwieniłby się ze wstydu, Krzysztof Zanussi przeszedłby na islam, a Sasha Grey zajęłaby miejsce w kolejce do spowiedzi. Zalegające w rupieciarni światowego kina tytuły spod znaku nunsploitation zwracają uwagę imponującym nagromadzeniem kiczu, przemocy i perwersji – Piotr Czerkawski Odziane w habity bohaterki tych filmów nie przypominają skromnych sióstr miłosierdzia. Wyuzdane i krwiożercze zakonnice odkrywają erotyczny wymiar samobiczowania, lubią przyjmować do ust coś zupełnie innego niż hostię, a za Madonną z chęcią powtórzyłyby, że „gdy klęczą, to bynajmniej nie po to, żeby się modlić”. Zamiast brać udział w codziennej mszy, bohaterki nunsploitation uczestniczą w jednym wielkim balu u Szatana. Filmy o bezpruderyjnych zakonnicach dają widzom możliwość, by urzeczywistnić swoje fantazje i tylnymi drzwiami dostać się na tę niepowtarzalną imprezę. Co ciekawe, dziś trudno oprzeć się wrażeniu, że prawdziwa orgia dawno dobiegła końca. Jesteśmy bardziej pruderyjni i zachowawczy niż kiedyś? Coś w tym jest, przynajmniej na ekranie. Współczesne filmy o trudach zakonnego życia przypominają raczej poważne dramaty społeczne w rodzaju wchodzącego właśnie na nasze ekrany „Za wzgórzami” Cristiana Mungiu. W filmie niedawnego zdobywcy Złotej Palmy odnajdziemy jednak scenę, w której charyzmatyczny kaznodzieja bije opętaną przez szatana mniszkę za pomocą krucyfiksu. Pokuta godna najlepszych tradycji nunsploitation . W łóżku z szatanem Choć od czasu do czasu kolejni filmowi nekromanci próbują wskrzesić dawną tradycję, czasy świetności nunsploitation przypadają bez wątpienia na lata 70. Prawdziwy wysyp filmów o rozerotyzowanych zakonnicach stanowił zapewne jedno z dobrodziejstw rewolucji seksualnej. Niektórzy odbiorcy nurtu doszukują się prehistorii gatunku w szwedzko-duńskich „Czarow- nicach” z 1922 roku, a nawet w – nastawionych na ostrą krytykę Kościoła – pismach Denisa Diderota i markiza de Sade. Znacznie bardziej niż poważna dyskusja o opresyjnym charakterze religii katolickiej dla kolejnych twórców kina nunsploitation liczyła się jednak satysfakcja z naruszania obyczajowego tabu. W zamian za oferowanie widzom zakazanego owocu reżyserzy i producenci spodziewali się pokaźnych zysków. Właśnie dlatego filmy należące do nurtu powstawały w ekspresowym tempie i przy minimalnych nakładach finansowych. W taśmowej produkcji nunsploitation wyspecjalizowali się twórcy z Hiszpanii, Meksyku oraz Japonii. Zdecydowanie najwięcej wyznawców filmów o perwersyjnych mniszkach udało się jednak pozyskać w słonecznej Italii. Kino nunsploitation bardzo szybko wypracowało wzorzec fabularny, który podlegał później tylko nieznacznym modyfikacjom. Wyobrażenie o charakterze filmów przynoszą już same tytuły: „Zakonnica i diabeł”, „Szkoła świętej bestii” czy „Hańba siostry Lucii”. Bohaterkami kolejnych filmów należących do nurtu stawały się seksowne młode zakonnice. Targane wątpliwościami i wodzone na pokuszenie dawały się w końcu opętać diabłu, który zmuszał je do wykonywania coraz bardziej wstydliwych czynności. Chleb powszedni stanowiła masturbacja, gwałty, lesbijski seks, a nawet spółkowanie z samym Szatanem. Dostrzegający ograniczenia tkwiące w schematyczności własnych fabuł reżyserzy prześcigali się w walce o widza za sprawą coraz bardziej absurdalnych pomysłów. W zależności od osobistych preferencji albo skręcali ze swoimi filmami w stronę krwawego horroru o satanistycznym opętaniu, albo coraz ostrzejszego kina erotycznego. Zdeprawowane gwiazdy Z patriotyczną dumą warto podkreślić istnienie polskiego wkładu w fenomen nunsploitation . Jednym z najsłynniejszych filmów nurtu pozostaje „Za murami klasztoru” wyreżyserowany we Włoszech przez nieocenionego Waleriana Borowczyka. Polski twórca – zainspirowany powieścią „Promenade dans Rome” Stendhala – zaoferował swoim widzom całą gamę atrakcji typowych dla konwencji. Za murami klasz- toru siostrzyczki piszą do siebie miłosne lis- ty, handlują pornograficznymi obrazkami, a wreszcie nie skąpią swoich wdzięków okolicznym mężczyznom z parobkiem i rzeźnikiem na czele. Wśród niezwykle podobnych do siebie filmów największą uwagę przyciągają dziś te, które mogą pochwalić się udziałem znanych aktorek lub są w stanie uruchomić popkulturowe skojarzenia. W nawiązującym do poetyki nunsploitation horrorze „To the Devil a Daughter” pierwsze kroki w branży stawiała młodziutka Nastassja Kinski. Początkująca aktorka zagrała ponętną dziewczynę, która wpada w szpony okultystycznej sekty. Kinski pokazała na ekranie wszystkie swe wdzięki i odbyła obowiązkową kopulację z diabłem. Po takim chrzcie aktorka była już w pełni gotowa, by zdeprawować się do reszty na planie „Tess” Romana Polańskiego. Na zupełnie innym etapie kariery z kinem nunsploitation związała się natomiast Anita Ekberg. Osiemnaście lat po kąpieli w fontannie di Trevi w „Słodkim życiu” Felliniego szwedzka seksbomba pojawiła się na planie „Morderczej zakonnicy”. Ekberg po raz kolejny mogła nie przejmować się aktorstwem i skupić uwagę widza na eksponowanych przez siebie erotycznych wdziękach. Jako zakonnica z problemami psychicznymi uzależnia się od morfiny, odbywa stosunki seksualne z osobami obu płci, a w napadach szału pozwala sobie na erupcje widowiskowej przemocy. Perwersyjni mistrzowie Pojawienie się muzy Felliniego na planie filmu nunsploitation zaskakuje mniej, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Postaciom perwersyjnych zakonnic udawało się od czasu do czasu przeniknąć z zapomnianych filmów klasy B do arcydzieł kina artystycznego. Sam maestro Fellini wysłał w ramiona ponętnej mniszki tytułowego bohatera swojego „Casanovy”, a w kultowej scenie z „Rzymu” zaprosił widzów na groteskowy pokaz kościelnej mody. Scenę jakby żywcem wyjętą z kina nunsploitation ma w dorobku Pier Paolo Pasolini. W jednym z epizodów ‒ opartego na zbiorze nowel Boccaccia – „Dekamerona”, włoski mistrz przeniósł na ekran historię klasztornego ogrodnika, który w wolnej chwili doprowadza do erotycznego przebudzenia grupę nieśmiałych mniszek. Nawiązania do formuły nunsploitation można odnaleźć w dorobku Pedro Almódvara, a fascynację nurtem deklarują także Quentin Tarantino i Robert Rodriguez. Dzięki temu ostatniemu ekranową procesję wyuzdanych zakonnic może zamykać bohaterka „Maczety”. Widok odzianej w ciasno opięty habit Lindsay Lohan nie pozostawia wątpliwości. Kino nunsploitation wciąż jeszcze bywa warte grzechu. Polska zakonnica torturowała dzieci. Dostała... Data utworzenia: 29 kwietnia 2014, 23:47. Torturowała małe dzieci, którymi miała się opiekować. Kazała zboczeńcom gwałcić te maluchy "za karę". Ten horror malutkich dzieci ciągnął się latami. Zakonnica, siostra Bernadetta, nie siedzi jednak w więzieniu. Mimo, że sąd udowodnił, że jest winna, to... do tej pory sadystyczna zakonnica, mieniąca się "sługą bożym", jest na wolności. Teraz ma się wreszcie stawić w więzieniu. Czy to zrobi? Gwałty i tortury w sierocińcu. Zakonnica skazana. Foto: Tomasz Griessgraber / Edytor Nie można nazwać tego inaczej niż skandalem. Siostra Bernadetta prowadziła sierociniec w Zabrzu, gdzie torturowała maleńkie dzieci. Bicie i okrutne gwałty trwały latami. Mimo, że sadystka w habicie w końcu została uznana winną, nie poszła do więzienia. Do dziś wysyłała pisma z prośbą o odroczenie kary. Argumentuje, że jest w podeszłym wieku. Sadystka ma 59 lat! Przypomnijmy, że wiek emerytalny w Polsce to 67 lat... Mimo to, do tej pory sądy były dla niej nadzwyczaj łaskawe. Dziś zapadła kolejna decyzja - czy zwyrodniała zakonnica pójdzie wreszcie za kraty i odpowie za swoje zbrodnie? Siostra Bernadetta - czyli Agnieszka F. sadystka zasłaniająca się habitem i imieniem Boga - chciała całkowitego zawieszenia kary więzienia. Chce cieszyć się wolnością, mimo okrucieństw, które popełniła. Dziś zapadł w tej sprawie wyrok sądu. Sąd w Zabrzu nie uwzględnił dziś wniosku zakonnicy o zawieszenie kary i uznał, że siostra Agnieszka F. ma pójść do więzienia. Wcześniej - w 2011 roku - sadystka została skazana na niewiarygodnie niską karę 2 lat wiezienia. Czy teraz trafi za kraty? Wciąż nie wiadomo, bo zakonnica może stosować kolejne prawnicze sztuczki. Co udowodniono tej sadystce? Dantejskie sceny działy się w Ośrodku Wychowawczym Sióstr Boromeuszek w Zabrzu. Dzieci były bite przez zakonnice prawie codziennie, zamykano je w pokojach ze starszymi wychowankami, którzy je okrutnie gwałcili. Siostra Bernadetta, dyrektorka ośrodka została skazana na więzienie, ale wciąż unika kary – informuje „Gazeta Wyborcza”. Zobacz także Proces przeciwko siostrze Bernadetcie, dyrektorce ośrodka i siostrze Franciszce, wychowawczyni w grupie chłopców rozpoczął się w 2007 r. w Sądzie Rejonowym w Zabrzu. Zakonnice zostały oskarżone o przemoc fizyczną i psychiczną oraz podżeganie do gwałtów na wychowankach. Podczas zeznań dzieci ujawniają, że siostry biły je prawie codziennie, często do krwi. Nazywały „zboczeńcami, małymi gnojkami, debilami, ułomkami". Prokuratura ustala, że tak siostry zachowywały się już od lat 70. Dzieci opowiadały, że młodsi zamykani są na noc na klucz w pokoju z 20-letnimi mężczyznami. Jeśli zgłaszały siostrze Bernadetcie, że są dotykane, nie reagowała, nazywała jedynie molestujących zboczeńcami i pedałami, albo karała biciem po twarzy. W 2010 r. Sąd Rejonowy w Zabrzu uznał siostrę Bernadettę i siostrę Franciszkę za winne przemocy psychicznej i fizycznej wobec wychowanków oraz podżegania do aktów pedofilskich na czterech nieletnich. Siostra Bernadetta została skazana na dwa lata więzienia w zawieszeniu, siostra Franciszka na osiem miesięcy w zawieszeniu. Rok później sąd apelacyjny zaostrzył karę wobec dyrektorki ośrodka. Skazano ją na dwa lata bezwzględnego pozbawienia wolności. 8 lipca 2011 r. siostra Bernadetta miała się zgłosić do zakładu karnego we Wrocławiu. Nie zgłosiła się. Od trzech lat sąd odracza karę po wnioskach zakonnicy, w których powołuje się ona na zły stan zdrowia oraz podeszły wiek (ma 59 lat). W lutym tego roku siostra Bernadetta złożyła wniosek o warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności ze względu na podeszły wiek i działalność na rzecz Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza. /4 Tomasz Griessgraber / Edytor W 2010 r. Sąd Rejonowy w Zabrzu uznał siostrę Bernadettę i siostrę Franciszkę za winne /4 Tomasz Griessgraber / Edytor Tu rozgrywał się koszmar dzieci. Były gwałcone i torturowane /4 Tomasz Griessgraber / Edytor Siostry kazały zboczeńcom gwałcić małe dzieci /4 Tomasz Griessgraber / Edytor Zakonnice torturowały dzieci z imieniem Boga na ustach Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem:

film o zakonnicach na faktach